Przerwany łańcuch – Vera Muller-Paisner

Opis

VERA MULLER-PAISNER 

Konsultantka naukowa Uniwersytetu Yale w grupie badawczej do spraw przemocy i ludobójstwa. Założycielka grup wsparcia związanych z przeniesieniem traumy na kolejne pokolenia.

Urodziła się kilka lat po wojnie w Belgii. W latach pięćdziesiątych wraz z rodziną wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Jako córka ocalałych z Holokaustu Żydów z Polski, świadoma swoich korzeni, nie miała możliwości rozmowy na ten temat z członkami rodziny. Narodowość i doświadczenia wojenne w domu autorki były tematem tabu. Nie bez powodu została psychoanalitykiem, skupiając swoją uwagę na problemie tożsamości Żydów, którzy odkryli prawdę o swoim pochodzeniu. 

Opis 

W książce przedstawione zostały losy ludzi nieświadomych swoich żydowskich korzeni, którzy niespodziewanie odkrywają prawdę o swoich przodkach. Niektórzy wychowywani w rodzinach o poglądach antysemickich, którym wpajano niechęć do Żydów, sami stają nieoczekiwanie po drugiej stronie. Wstydzą się swojego pochodzenia.

Czy ujawnienie prawdy o nich samych burzy świat w którym dotychczas żyli? Jak radzą sobie w nowej sytuacji? Vera Muller-Paisner, w tej niezwykłej książce, dzieli się z czytelnikami swoimi doświadczeniami i próbuje odpowiedzieć na postawione pytania. Autorka przyjeżdża do Polski, aby dogłębnie zbadać zjawisko ujawniania prawdy o rodzinach żydowskich, które od czasu Holokaustu ukrywały swoje pochodzenie.

Wiele spostrzeżeń autorki pochodzi z zapisu spotkań i rozmów w grupach wsparcia zorganizowanych w Warszawie dla Żydów, którzy niedawno odkryli tajemnice dotyczące swoich korzeni i dziedzictwa, skrzętnie ukrywanych przez ich rodziny.  Zaprezentowane historie są niezwykle wzruszające, ukazują bowiem zmagania i dążenie do zrozumienia swojej tożsamości.

Fragmenty

Fragment I

Dorastałam, podobnie jak wielu ludzi w tym kraju, otoczona przez sekrety. Unosiły się one wokół mnie w obcych językach. Zanim skończyłam pięć lat, języków, w których podsłuchiwałam, było dwa razy więcej niż tych, którymi mówiłam. W czasie pierwszych ośmiu lat życia spędzonych w Belgii mówiłam po francusku w szkole i po polsku z rodzicami. Sekrety zawsze pojawiały się spowite w język niemiecki lub jidysz, nie wykraczając poza dyskretne rytuały, które nawet od dziecka wymagały wytężonej uwagi.

Fragment II

W trakcie pracy z moimi grupami prowadziłam czasami rozmowy z potencjalnymi nowymi członkami, którzy w związku z ewentualnym przystąpieniem do nas czuli się nieswojo, ponieważ zostali wychowani jako chrześcijanie i dopiero jako dorośli odkryli, że mają żydowskie pochodzenie. W ciągu dziesięciu lat można było do tej kategorii przypisać około dziesięciu procent członków grup. Niektórzy z ich rodziców się nawrócili, niektórzy „udawali” chrześcijan, a jeszcze inni unikali religijnego zaangażowania. Każde z tych odkryć zdarzało się niespodziewanie i na ogół nie było zainicjowane przez rodzica dobrowolnie.

Fragment III

Kilkoro uczestników źle się czuło z tym, że są Żydami, i żałowalo, że nie mogą po prostu zapomnieć o swoim odkryciu. Niechęć do Żydów utrudniała przyznanie się do bycia jednym z nich. Jedna z kobiet, która była wychowana jako katoliczka i wierzyła w Trójcę Świętą, uważała, że to dla niej zbyt wiele, by od siebie samej wymagać myślenia o sobie jako o wyznawczyni innej religii. Inna czuła, że ma dług do spłacenia, ponieważ jej rodzice ukrywali, kim są, i teraz ona odczuwała potrzebę powrotu do ich dziedzictwa. Pewna kobieta zareagowała ze złością, mówiąc, że jakąkolwiek podejmie decyzję, to i tak następne pokolenie prawdopodobnie będzie musiało zapisać się do swojej własnej grupy wsparcia z powodu religijnej dezorientacji.